onze trip deel 3
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Ghanacomité
24 Augustus 2007 | Nederland, Utrecht
Op zondag 12 augustus gaan we naar de kerk. Het is weer een vroegertje, de Presby kerk begint al om 7 uur. Het thema van de viering is vandaag huwelijk en seks. De voorgangers (o.a. een vrouwelijke dominee) betogen dat je met seks beter tot aan het huwelijk kunt wachten. We worden bij de kerk hartelijk begroet en we zingen tijdens de collecte de gemeente een eindeloze Laudate zegenwens toe. Zoals in veel kerken die we in Ghana bezoeken, wordt ook hier gewerkt met een geluidsinstallatie, laptop en beamer. De gelezen en gezongen teksten kan iedereen meelezen en een schriftelijke liturgie is niet meer nodig. Jonathan vertelt desgevraagd, dat 70 % van de kerkleden 10 % van hun inkomen aan de kerk geven. Kom daar in Nederland maar es om! Ik denk dat de verdeling over de kerken van dit soort materiële dingen van hogerhand gebeurt, waardoor ook armere kerken hun deel krijgen.
Het omgooien van het programma overkomt ons in Ghana vaker. De kerk is vandaag niet de oorspronkelijk bedoelde kerk, waardoor een nicht van Ans een andere kerk bezoekt en ons pas ’s middags bij een ziekenhuis aantreft.
Daar is ook het huisje met het Okomfo zwaard. Het oogt bescheiden en staat op het binnenpark van het ziekenhuis. Een zwaard steekt op een ommuurde plek in de grond, volgens zeggen al 300 jaar. De legende is dat ooit de beroemde gouden ‘stool‘ van de Ashanti's hier uit de hemel neerdaalde en dat het Ashantirijk uiteen zal vallen als iemand het zwaard uit de grond trekt. Talloze sterke mannen zoals de wereldkampioen zwaargewicht boksen Mohammed Ali probeerden het zwaard los te trekken, maar - gelukkig – vergeefs.
Dichtbij ligt het Manhija Paleis Museum. Van de Asantehenes oftewel Ashanti koningen staan daar veel spulletjes en afbeeldingen. Helaas mag je geen foto's nemen. Museumcurator Osei Kwadwo geeft een prachtige inleiding in de Ashanti cultuur, hij weet waar hij het over heeft. De huidige koning Otumfuo Osei Tutu II kent hij persoonlijk. Aan Albert verkoopt hij een beduimeld boekje over Ashanti cultuur waarvan hij zelf de auteur is geweest. Voor de antropoloog die Albert eens was, wordt dat smullen!
De Kejetia markt is groot, volgens zeggen de grootste van heel West-Afrika, op weekdagen zijn er 14.000 stalletjes - ook héél kleine. Het bruist er van de handel, tot op de parkeerplaatsen en in de omringende straten. Samuel II rent met een rotgang door de op deze regenachtige zondag half gevulde marktgangetjes. Vooral de straten met vissen en vlees leveren een rijk geurenpalet op, door sommigen van ons als stank genoemd. Het is springen tussen de plassen en verkopers, maar het lukt Inge toch een fraaie lap Kente-stof te kopen.
Aan de rand van de stad Kumasi (1 miljoen inwoners groot!) liggen een paar dorpjes die beroemd zijn om hun houtsnijwerk. En terecht, het is mooi om de houtsnijders aan het werk te zien. De verkopers zijn wat opdringerig, soms zoeken we steun bij elkaar door een kringetje te vormen. Zo'n opdringerigheid zijn we in Ghana verder nergens tegengekomen, men laat ons altijd vrij in ons gaan en staan, waardoor we ons nooit bedreigd voelen.
12 augustus
Het bezoek aan een goudmijn in Obuasi is door Derek telefonisch georganiseerd, hij heeft bijna altijd zijn mobieltje aan zijn oor. Dit is het centrum voor goudwinning in Ghana, we bezoeken er de mijn van de Ashanti Goldfield Company. Na uitleg in een klaslokaal over de dieptes, winning enzovoorts, volgt een rit naar een mijningang en daar tovert men ons om tot echte mijnwerkers (stofjas, laarzen, helm met licht en zuurstoffles). We lopen de op 500 voet diepte uitgegraven mijningang in naar de oefenruimten van de mijnschool. Nog 300 voet lager krijgen we informatie over het gecontroleerd opblazen met dynamiet, het stutten van gangen, water, liften, koeling en dergelijke. Spannend! Veiligheid gaat boven alles, volgens veel opschriften. Hopelijk is dat de praktijk.
Het dorpje Bonwire is beroemd door de kente-weeflappen die men daar maakt. De wevers genieten al eeuwen bescherming van de Ashante koningen. We maken veel foto’s in een weverij van mannen die single, double en triple stoffen weven. En we kopen een weeflap voor op tafel thuis, of een jurk. Aan het eind van de dag rijden we door naar Abetifi.
Het omgooien van het programma overkomt ons in Ghana vaker. De kerk is vandaag niet de oorspronkelijk bedoelde kerk, waardoor een nicht van Ans een andere kerk bezoekt en ons pas ’s middags bij een ziekenhuis aantreft.
Daar is ook het huisje met het Okomfo zwaard. Het oogt bescheiden en staat op het binnenpark van het ziekenhuis. Een zwaard steekt op een ommuurde plek in de grond, volgens zeggen al 300 jaar. De legende is dat ooit de beroemde gouden ‘stool‘ van de Ashanti's hier uit de hemel neerdaalde en dat het Ashantirijk uiteen zal vallen als iemand het zwaard uit de grond trekt. Talloze sterke mannen zoals de wereldkampioen zwaargewicht boksen Mohammed Ali probeerden het zwaard los te trekken, maar - gelukkig – vergeefs.
Dichtbij ligt het Manhija Paleis Museum. Van de Asantehenes oftewel Ashanti koningen staan daar veel spulletjes en afbeeldingen. Helaas mag je geen foto's nemen. Museumcurator Osei Kwadwo geeft een prachtige inleiding in de Ashanti cultuur, hij weet waar hij het over heeft. De huidige koning Otumfuo Osei Tutu II kent hij persoonlijk. Aan Albert verkoopt hij een beduimeld boekje over Ashanti cultuur waarvan hij zelf de auteur is geweest. Voor de antropoloog die Albert eens was, wordt dat smullen!
De Kejetia markt is groot, volgens zeggen de grootste van heel West-Afrika, op weekdagen zijn er 14.000 stalletjes - ook héél kleine. Het bruist er van de handel, tot op de parkeerplaatsen en in de omringende straten. Samuel II rent met een rotgang door de op deze regenachtige zondag half gevulde marktgangetjes. Vooral de straten met vissen en vlees leveren een rijk geurenpalet op, door sommigen van ons als stank genoemd. Het is springen tussen de plassen en verkopers, maar het lukt Inge toch een fraaie lap Kente-stof te kopen.
Aan de rand van de stad Kumasi (1 miljoen inwoners groot!) liggen een paar dorpjes die beroemd zijn om hun houtsnijwerk. En terecht, het is mooi om de houtsnijders aan het werk te zien. De verkopers zijn wat opdringerig, soms zoeken we steun bij elkaar door een kringetje te vormen. Zo'n opdringerigheid zijn we in Ghana verder nergens tegengekomen, men laat ons altijd vrij in ons gaan en staan, waardoor we ons nooit bedreigd voelen.
12 augustus
Het bezoek aan een goudmijn in Obuasi is door Derek telefonisch georganiseerd, hij heeft bijna altijd zijn mobieltje aan zijn oor. Dit is het centrum voor goudwinning in Ghana, we bezoeken er de mijn van de Ashanti Goldfield Company. Na uitleg in een klaslokaal over de dieptes, winning enzovoorts, volgt een rit naar een mijningang en daar tovert men ons om tot echte mijnwerkers (stofjas, laarzen, helm met licht en zuurstoffles). We lopen de op 500 voet diepte uitgegraven mijningang in naar de oefenruimten van de mijnschool. Nog 300 voet lager krijgen we informatie over het gecontroleerd opblazen met dynamiet, het stutten van gangen, water, liften, koeling en dergelijke. Spannend! Veiligheid gaat boven alles, volgens veel opschriften. Hopelijk is dat de praktijk.
Het dorpje Bonwire is beroemd door de kente-weeflappen die men daar maakt. De wevers genieten al eeuwen bescherming van de Ashante koningen. We maken veel foto’s in een weverij van mannen die single, double en triple stoffen weven. En we kopen een weeflap voor op tafel thuis, of een jurk. Aan het eind van de dag rijden we door naar Abetifi.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
